WORK IN PROGRESS

Heute leider nicht auf Deutsch, sorry!

Terwijl de rest van de wereld nog lekker droomt over vliegende roze olifanten, gefrustreerde huisvrouwen hun snurkende echtgenoten voor de 25e keer die nacht in de zij porren en studenten op de weg naar huis dat aller-aller-aller laatste biertje samen met de rest van hun maaginhoud over de straatstenen laten vloeien, gaat bij mij de wekker. Half 6, geen tijd voor mietjes. Helaas val ik wel onder die categorie en draai ik me meestal nog even om, waarna ik vervolgens met een hoofd vol watten en een humeur waar de wolf van Roodkapje u tegen zou zeggen richting de badkamer loop. Ik haat vroeg opstaan.

Na de inspannende reis van bed naar bad en van bad naar pap, is het stukje Antwerpen - Rotterdam peanuts. Vooral als je van het ene prachtige station op het andere prachtige station aankomt. Elke keer als ik op Rotterdam Centraal aankom, maakt mijn hart een sprongetje. Wat heeft Rotterdam de laatste jaren aan de weg getimmerd met bijzondere architectuur! De New York Times en de Rough Guide riepen Rotterdam wat mij betreft niet voor niets uit als must see bestemming.

Ik kom echter niet als toerist naar Rotterdam, maar geheel in lijn met het imago van de stad, kom ik om mijn handen eens flink uit de mouwen te steken. Er moet gewerkt worden. In Rotterdam-Zuid werk ik op dinsdag in een huis waar de mensen oud zijn, maar zeker niet belegen. En net als de stad zelf, lijken de bewoners soms ook hun tweede jeugd te beleven. Een paar weken geleden ging ik met een collega langs bij een bewoner. Zij als ergotherapeut en ik als logopedist buiten dienst, want ik kwam alleen maar even mee uit nieuwsgierigheid naar haar werkzaamheden. De ergo had naast mij, ook nog een rolstoel, met bijbehorende monteur meegebracht. De nieuwe rolstoel bleek echter bijzondere eigenschappen te bezitten, want mevrouw zat er nog maar net in toen er een ondeugende grijns op haar gezicht verscheen en ze op slag haar oogbeperking leek te zijn vergeten. "Mooie jongen!" riep ze naar de monteur en demonstreerde vervolgens meteen dat flirten duidelijk geen houdbaarheidsdatum kent. Die arme jongen (en ja wij moesten toegeven dat mevrouw smaak had), wist niet meer waar hij het zoeken moest haha. Helaas voor mevrouw was hij niet inbegrepen bij de stoel en moesten we mevrouw tot haar grote spijt na een half uurtje weer alleen laten met haar dochter, de door haar dochter meegebrachte bloemen (die ze even voor het voorval met de jongen beweerde niet te kunnen zien) en die "oude lullen in huis". Het is dat het een stevige stoel is, anders was het nu wachten op het eerste telefoontje van mevrouw over een kapotte rolstoel waar toch echt even een monteur naar zou moeten kijken.

Na een drukke dag keer ik via het zonnige Rotterdam Centraal weer terug naar huis, waar ik doorgaans op tijd mijn bed weer in ga om te dromen over rollatorraces en rolstoeljongens. De dagen zijn lang en soms best zwaar, maar ik ben nog altijd ontzettend blij met mijn baan. De dagen tussen mijn werk spendeer ik aan het huishouden en... aan het maken van mijn allereerste zelfgemaakte skinny jeans. Ik ben zo nieuwsgierig of het wat wordt! Op Pinterest zag ik al heel veel goed gelukte exemplaren voorbij komen van de Jamie jeans van Named. Ik maak 'm nu zelf uit donkerblauwe stretch denim, maar als hij goed lukt, kan ik ook eens een ander stofje proberen. Met zoveel zonnig weer en bewoners op werk die de lente duidelijk ook in de bol hebben, lijkt het me leuk om te gaan voor een spijkerstof met bloemen. Maar ja, first things first... eerst maar eens een basic versie proberen.

Named Jamie Jeans