Blessures, ze lijken vooral voor te komen op het moment dat echt niemand erop zit te wachten: vlak voor een loopevent. Niet zo gek eigenlijk, als je bedenkt dat je juist voor zo'n wedstrijd meestal op de toppen van je kunnen aan het trainen bent, zodat je optimaal kunt profiteren van de tapering-off fase daarna (het moment dat je het weer rustiger aan gaat doen vlak voor de wedstrijd, zodat je lichaam gaat overcompenseren en alleen maar meer kilometers wil vreten). Bij mij ging het niet zo... in tegendeel, ik heb het gepresteerd geblesseerd te raken op mijn vakantie. Ja dat lees je goed. Op vakantie, de periode waarbij je geacht wordt rust te houden, leek het mij een goed idee om niet alleen te gaan hardlopen door weer en wind en op oneffen terrein, maar daar ook nog eens iedere dag minstens 12 km bij te wandelen en eens in de zoveel dagen een paar uur met een 15 kilo zware rugzak te gaan sjouwen. Het was overigens in 1 woord heerlijk, totdat eerst mijn kuit begon te protesteren. Kramp!! Vervolgens mijn voet; nog meer kramp!!! En op het laatst ook mijn enkel. Au. 7x klapte ik er welgeteld doorheen. Niet de beste voorbereiding voor de 1/4 marathon (10,5 km) die ik komende zondag zou lopen. Zou... wat ik loop 'm niet. En daar sta ik eigenlijk best van te kijken!
Tot een jaar geleden strandde bij mij iedere poging tot sporten in een hardnekkige blessure. Dat lijf van mij is daar gewoon niet voor gemaakt dacht ik. En ja, met twee enkels met een flexibiliteit waar een ballerina jaloers op zou zijn, is het beoefenen van een contactsport of een sport waarbij je snelle, korte bewegingen moet maken, misschien niet het beste idee, maar hardlopen kan prima; mits ik de rust en discipline kan bewaren om die grenzen op te zoeken, maar er niet overheen te gaan. En zeg dat dus maar eens tegen een ADHD'er. Rust en discipline kwamen niet in mijn woordenboek voor. Ik moest gaan, gaan, gaan. Pijntjes? Niet piepen. Ergere pijntjes? Kom op zeg. Onhoudbare pijn? Strompel, strompel... dit is niks voor mij. Zo ging het jaren achter elkaar. Soms tikte ik de 5 km aan, vaak niet eens. Hoe kan het dan dat ik nu al een half jaar 3x per week zo'n 8-15 km per keer loop? Een goede fysio (die van het Koninklijk Ballet van Vlaanderen) was een schot in de roos, maar nog beter was dat ik mijn mindset heb veranderd. Vertrouwen op je lichaam is iets anders dan denken dat je alles aan kunt. Vertrouwen op je lichaam is juist de kwetsbaarheid kennen en weten dat je wel signalen krijgt als je net over die grens heen bent gegaan. Grenzen opzoeken is heerlijk, eroverheen gaan is ook niet erg, mits je dus op tijd weet te stoppen. Op vakantie liet ik me even gaan, maar nu ik weer thuis ben, houd ik mijn hoofd erbij. Voor mij geen 1/4 marathon. Geen trainingen met de groep, maar korte herstelloopjes in mijn eentje met een ingetapete enkel. Ondertussen word ik voorbijgelopen door dames die minstens 3x zo oud en 2x zo zwaar zijn, maar mijn tijd komt wel weer. Ik respecteer mijn lichaam eindelijk en daar ben ik trots op. Nu nog de acceptatie, want ergens diep in mij zit nog steeds de ongeduldige variant van mezelf, die niet kan wachten om een nieuw PR te lopen op de 10 km.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten